Vandaag schrijf ik, 42 jaar mijn persoonlijke verhaal. Een stukje uitgebreider dan de over mij pagina. Omdat ik graag met jullie deel wat de diagnose ADHD voor mij betekent. Een stempel. Waar ik ook niet om heb gevraagd. Had ik hem misschien niet willen hebben? Inmiddels wel. Want ik ben niet mijn stempel.
Onderzoek
In 2012 heb ik al eens een onderzoek gehad. Naar aanleiding van de begeleiding in ons gezin. Met een ernstig ziek kind thuis, een echte adhd’er destijds nog een ukkie van 8 (daarmee bedoel ik zichtbaar lichamelijk over bewegelijk, onrustig lichaam) en enorm vaak de teleurstelling in mijzelf te vinden wilde ik ook wel eens weten hoe ik er nou voorstond. Een onderzoek door een aardige meneer, berg lijsten ingevuld, niet verder doorgevraagd naar ouders en dergelijke, pak pillen (sertraline) dat zou de truc moeten zijn. Maar helaas. Ik moest het zes weken volhouden, kon wat afgevlakte emoties hebben en succes.
Depressief
Uiteindelijk geprobeerd, maar na zes weken was ik niet meer mezelf. Ik werd zeg maar soort van depressief van die antidepressiva. Ik miste mijn sparkle, mijn flexibileit en vooral mijn tomeloze energie. Ook ging de chaos in mijn hoofd er niet erg van weg. Dus maar weer mee gestopt. Ondertussen hoorde ik in mijn omgeving verhalen van coaching en begeleiding bij ADHD. Waarom heb ik dat dan niet gekregen? Nog eens naar de huisarts. Gevraagd of Ritalin misschien zou kunnen helpen? Met alle chaos binnen ons gezin en in mijzelf wilde ik het toch wel proberen. Ik kon mezelf wel aanmelden voor begeleiding bij ADHD? Tuurlijk, doe ik dat toch?
Jammer joh
Contact gezocht met de volgende hulpverlener. Een grotere praktijk, waar ik dan toch wel weer goede verwachtingen kreeg. ( o jee, verwachtingen… dat is weer een ander verhaal) Een intakegesprek van anderhalf uur, nog niet alles kunnen vertellen. Mevrouw, we komen bij u terug met een behandelplan. Drie weken later zelf maar eens gebeld. Tsja, u heeft ook gewoon veel aan uw hoofd, we kunnen u alleen aanbieden dat u gesprekken kunt afnemen om uw verhaal te kunnen doen. Pfff…daar heb ik ook mijn familie en vrienden wel voor. Hoe kom ik van die storm in mijn hoofd af?? Dat steeds maar weer teleurgesteld zijn in mezelf.
Perfectionistisch
Wat ik allemaal aan mijn hoofd had? Mijn oudste werd ernstig ziek toen onze tweeling net 9 maanden oud was na een zware zwangerschap. Drie maanden in een academisch ziekenhuis 1,5 uur verderop gelogeerd, twins amper gezien. En nog een heel lang vervolgverhaal wat natuurlijk het meest verschrikkelijk was voor mijn zieke kleintje. Mijn tweede viel tussen wal en schip (tweeling zijn nummer drie en vier), ik wilde graag een Douwe Egberts gezin, want zo heeft iedereen het toch thuis?
Het huishouden lukte me niet, de administratie niet op orde, gelukkig wel in staat om te koken en voor mijn kids en man te zorgen. Tot het ludieke moment dat iemand van Parlan mij vroeg, hoe hoog heb jij de lat eigenlijk liggen? Iets met perfectionistisch zijn in een onmogelijke situatie.
Rust in je hoofd
Toch die ritalin maar eens aangevraagd. Want ik wil kunnen functioneren als een ‘normaal’ persoon. Wauw. Fantastisch. Na een paar dagen merkte ik al dat de storm in mijn hoofd ging liggen. Rust… echt rust…
Help!
Na een paar maanden begon ik mij af te vragen of ik hier nou wel goed aan deed. Ik ben toch intelligent genoeg om zonder ritalin te kunnen leven? Los van het feit dat het niet veel met intelligentie te maken heeft, adhd is gewoon heel lastig. Ongeacht je IQ. Het is meer dat ook je EQ (emotionele quotiënt) heel hoog is. Je wil iedereen helpen, je wil niemand teleurstellen, je wil laten zien dat je het waard bent om van te houden. Maar hoe zorg je daarin dan ook nog voor jezelf? En is het niet gewoon niet zo erg om af en toe eens heel erg moe te zijn? Waar doe ik nou goed aan? Help!
Planning
Structuur. Ja! Dat is het! Ik ga structuur aanbrengen. Ik maak een plan, supertof met allerlei kleurtjes en aantekeningen, een legenda, een enorm whiteboard opgehangen in de gang daar ging ik alles in opschrijven. Alleen, na een paar dagen was het alweer helemaal mis en klopte er niets meer van mijn planning. Hè wat balen zeg.
Schipbreuk
Vaak krijg ik de vraag, hoe doe je het toch allemaal? Jij hebt toch ook maar zeven dagen in de week? En jij slaapt toch ook ’s nachts? Ja, klopt. Mijn antwoord is steevast, gewoon doen. En zien waar het schip strand. En dat het schip af en toe strand moge duidelijk zijn. Wat dan alleen niemand opvalt is dat je thuis bent. De gordijnen dicht. Geen zin om boodschappen te doen (ook al heb je nog zo’n zin in chocola) want geen zin in mensen. Geen zin in de muziek van de winkel, irritatie die best onredelijk te noemen is. Moe. Zo moe. Terwijl ik een enorm mensen mens ben. Maar dat heet overprikkeld zijn. Na een dag of twee ben ik er weer en functioneer ik weer op mijn hogere energieniveau.
Overprikkeld
Wanneer ben je overprikkeld? Nou bij mij merk ik dat aan bovenstaande. Mijn verwachtingen die ik aan mezelf stel zijn best hoog. Maar om mij heen leeft nog mijn gezin die ook de nodige aandacht vraagt qua afspraken zoals orthodontist, school, maar ook leuke dingen doen. Die schieten er vaak bij in. Of als ik nog teveel dingen op mijn wensenlijstje heb staan die ik MOET doen. Dingen die MOETEN, doe ik liever niet. Altijd wel een excuus om met leukere dingen bezig te zijn. Als het lijstje te lang wordt wil ik daar nog wel eens lamgeslagen van worden en ben ik dus ineens bekaf.
Leuke dingen er bij in laten schieten gebeurt wel steeds minder, omdat ik me er steeds meer van bewust ben dat je je kinderen maar te leen hebt. Voor je het weet zijn ze het huis uit of gebeuren er dingen die je niet in de hand hebt. Heftige dingen. Waar je dan met zijn allen weer van moet bijkomen. De mensen dichtbij mij zijn me te dierbaar om ten koste te laten gaan van mijn megadrive om iets moois neer te willen zetten, lekker te werken en ergens vol voor te gaan.
ADHD en nu?
Ineens gebeurde er wat moois. ADHD en nu? ontstond. Het concept plan om mensen met adhd en aanverwante symptomen te gaan begeleiden en kennis te delen om meer begrip te krijgen voor deze “uitdaging”. Ik noem het een uitdaging omdat het me ook heel veel heeft gegeven. Ik ben zeer flexibel, pas me makkelijk aan in nieuwe of veranderende situaties, sta open voor de ideeën van een ander, luister graag naar de beweegredenen van anderen en waar ik kan zal ik altijd helpen. (O ja, en mega creatief en oplossingsgericht).
Onzeker
Dat heb ik ook altijd gedaan. Maar ik was ook onzeker. Zo vaak de deksel op mijn neus gekregen als ik weer eens een idee had wat niet erg lekker viel bij anderen. Snappen ze dan niet wat ik bedoel? Door het opzetten van mijn eigen stichting ontdekte ik dat mensen mijn ideeën heus wel kunnen waarderen. Vijf mooie jaren heb ik anderen kunnen helpen, samen met een handvol collega’s en andere mooie mensen. Dus nu durf ik mijn verhaal met jullie te delen. Hoewel ik dat wel heel spannend vind, merk ik dat er toch best veel mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen of mij in vertrouwen durven te nemen en hun drempels willen overstappen om hulp te vragen.
Van ADHD en nu? naar Chaos uit je hoofd
Na het conceptplan ADHD en nu? is daar dan nu alweer een jaar Chaos uit je hoofd. Waarom de naamsverandering? Heel veel mensen hebben een waarde gehangen aan de stempel ADHD. Wat ik heel belangrijk vind is om je te realiseren dat je ADHD hebt, maar geen ADHD bént! Het is sowieso voor iedereen anders.
En tegenwoordig is alles onder de noemer ADHD onder gebracht, waar je ook heel goed kunt denken aan ADD, dat is zeg maar dan zonder de H van hyperactiviteit. Ik kan mijn H aanzetten. Als ik het goed kan gebruiken gaat de schakelaar onbewust om. Uitzetten is wat lastiger, ik raak in een soort hyperfocus en ga als een speer met de dingen die op dat moment mijn interesse hebben aan de slag. Ik heb dan ook geen chaos meer in mijn hoofd, want ik denk maar aan één ding, waar ik dan op dat moment mee bezig ben.
Ik gebruik geen medicijnen meer. Hooguit chocola (daar zit toch iets in waar je gelukkig van word? Mooi verhaal, ik geloof er in)
Hoe het met mij gaat?
Structuur lukt me steeds beter. Nog regelmatig last van zelfsabotage (uitstelgedrag), of sabotage door zelfgekozen saboteurtjes. Afgelopen week alweer een sleutel kwijt. En dan opgelucht zijn dat hij in de tas van dochterlief wordt terug gevonden. Dan heb ik het in ieder geval niet gedaan.
Wel weer zelf ook in gesprek met het Hersencentrum geweest. Want hoe betrouwbaar was nou eigenlijk die diagnose in 2012? Best betrouwbaar dus. Er hoeft niet een uitgebreide test gemaakt te worden want het is best een duidelijk verhaal. Prima.
Klaar met twijfelen aan mezelf. Ik wil anderen helpen met mijn ervaringen. Ben aan het studeren om mijn kennis op het gebied van gedrag te vergroten. Heel tof, weet eindelijk wat ik wil worden als ik later groot ben. Een 3 jarige HBO studie vraagt best wel wat. En dan ook nog iets met ondernemen maar wat heb ik het naar mijn zin! Daarbij trouwens een heerlijke baan voor drie dagen in de week wat maakt dat ik mijn dagen heel efficiënt indeel en thuis ook het ritme van de winkel aan hou. Heel fijn!
Wat kan ik voor jou doen?
Dat helpen neemt hele concrete vormen aan. Confronterend, als stok achter de deur ben je niet zomaar van me af. Tenzij je eerlijk zegt dat je er geen zin meer in hebt. Maar ik laat jou jezelf niet voor de gek houden. Net als dat ik mij mezelf niet meer voor de gek laat houden. Ik kan dit, dus wij kunnen dit. En jij kan dit ook! Met of zonder ADHD. Met alle uitdagingen die daarbij horen. En hé, het lukt me wel al een paar weken om de Chaos Courant te versturen op een vast tijdstip.
TROTS OP MEZELF!