Een leven vol onzeker zijn, maar dat redelijk kunnen verstoppen, teleurgesteld zijn in mezelf. Waarom willen dingen toch maar niet lukken. Altijd mij afvragen hoe doen anderen dat toch, mezelf schamen voor domme blunders, zoals weer moeten toegeven dat je weer wat kwijt bent, of vergeten bent. Tot uiteindelijk zelfs op de parkeerplaats terugkomen terwijl je een uur hebt gewinkeld en ontdekken dat de schuifdeur van onze auto gewoon wagenwijd openstaat, omdat je nog wat had gepakt en daarna een bekende zag, afgeleid raakte en ja hoor… weer onhandig!
Het gevoel om altijd te leven in chaos. Chaos in mijn hoofd, chaos in mijn omgeving, chaos op mijn werk, hoewel dat nog wel eens erger leek dan dat het was. 1001 ideeën in één nacht, ondernemend, impulsief, stuiterballend maar soms ook bekaf. Over mijn grenzen gaan en laten gaan, mijzelf wegcijferen om een ander te kunnen helpen, zelfs dienstbaar te noemen. Heel gevoelig, voor meningen van anderen, prikkels, hoewel ik van sommige prikkels soms ook erg blij van kan worden.
Uiteindelijk na voor de tweede keer diagnose ADD (ik wilde het echt graag zeker weten voor ik mijn praktijk wilde beginnen met een specialisatie naar mensen die zich herkennen in deze chaos). Ineens werd het voor mij duidelijk waardoor mijn persoonlijke chaos door ontstaat. Hoewel je zonder diagnose ook wel kan bedenken dat er bepaalde kenmerken toch wel duidelijk naar voren komen. Voor mij is chaos een niet meer te handelen overmaat van gevoelens en gedachten waar ik me soms even geen raad meer wist. En waar ik heel eerlijk, nog steeds echt wel eens tegen aanloop.